තවමත් මා නොදුටුව මගේම ආදරණිය අම්මා/ තාත්තා වෙත...

ජිවිතය පිලිබඳ සියළු ආසාවන් අතහැර දැමුවෙමි
තවදුරටත් මා ජිවිත් විමේ කිසිඳු ආසාවක් 

මා තව දුරටත් ජිවත් විම සඳහා කිසිඳු බලාපාරොත්තුවක් හො එකිසිඳු අරමුණක් නොමැත
කවරෙකුට හො සුජාතව මා මෙලොවට බිහිවු නිසාම මම ජිවිතය ගෙවන්නෙමි
කවරෙකු හො මා මෙලොවට බිහිකල නිසාම එ ලද ජිවිතය නිසාවෙන්ම මම ජිවත් වෙන්නෙමි
මගේ දිවියට නිශ්චිත අරමුණක් නැ
යායුතුයි කියා නිෂ්චිත ගමනක් නැ පෙනෙන තෙක් මානයක අවසානයක්ද නොමැත
මට මගෙයි කියා කිසිවක් නැත මට මගෙයි කියා කිසිඳු දෙයක් අයිතිද නැත
හුදෙක් මට මන් පමණි
මා මෙ ලොවට බිහිවුයේ ඇයි දැයි කියන්නට නොදනිමි
මා කාගෙදැයි කියන්නට නොදනිමි
මාගේ කළලය කුස තුල නව මසක් දරා සිටියේ කවුරුන්දැයි කියන්නට නොදනිමි නමුත් මා දන්නා යම් කරුනක් වේද මගේ ජිවිය නුඹ මා මෙලොවට බිහි කල නිසාවෙන්ම අඳුරු වු බවයි
හන්දියක් හන්දියක් ගානේ දරුවන් මහ මඟ අතහැර දමා යන දෙමව්පියන් වෙති උපන් දා ගෙල සිරකොට තව දරුවා මරා දමනා දෙමාපියන්ද වෙති
එහෙව් දෙමාපියන් සිටිනා සමාජයක මාවන් දරුවෙක් හට නුඹ ජිවිතයක් දුන්නේ ඇයි දැයි කියන්නට නොදනිමි මා ජිවත් කරවන්නට මගේ පණ කඳ රැක්කේ ඇයි දැයි කියන්ට නොදනිමි
මා උපන් මොහොතේ මගේ ගෙල සිර කර මා මරණයට පත් කලානම් අද මම මෙවන් දුකක් නුඋහුලමි

ජිවිතය නම් ඔහේ ගෙවි යයි නමුත් දිනෙන් දින තත්පරයෙන් තත්පරය ගෙවෙනා මගේ ජිවිතය කිසිඳු අරමුණක් නොමැත නුඹ මා මෙලොවට බිහි කල නිසා මම ජිවත් වෙන්නෙමි මම මෙලොවට බිහි වු නිසා දැන් ජිවිතය ගෙවෙමි මාගේ ජිවිතය් කිසිඳු අවසානයක් අරමුණක් මා නොදකින නිසා එය කවදා හො අවසන් වෙ යයැයි බලාපොරොත්තුව ඇතිව මම කාලය ගත කරමි නමුත් එ කවදාද කෙසෙද යන්න පිළිබඳවත් මට කිසිඳු අදහසක් නොමැත

මා නොදුටුව මාගේම මැණියයි මා මෙලොවට බිහිකළ මාගෙම මැනියයි මට අවසන් වශයෙන් අහන්නට ඇත්තේ එකම එක දෙයක් පමණි මා උපන් මොහොතේ මගේ ගෙල සිර කර මගේ පණ විනාස නොකර මෙවැනි කුරිරු මිනිසුන් සිටිනා ලොවකට මා ලබා දුන්නේ ඇයි දැයි යන්න පමණි

සෂි

නොකියාම දුර ගියේ ඇයි කියන් රහසේම

 

 රෑඅහස සරසනා රෑ මානලිය විලස මම
නුඹේ හීනේ හිනැහුනා මුළු රැයක් පුරාවට
මුළු රෑම ලඟ හිදන් කවි ලියුව නුඹේ හිත
නොකියාම දුර ගියේ ඇයි කියන් රහසේම

අර පේන කඳු අතරේ රැව් දුන්න මගේ පෙම
නුඹට අද පවසාවි මගේ හිතේ රැඳුන දුක
කඳුළු ඇවිදින් හුරතල්ව සඳ රැයක් පුරාවට
මගේ තනිය මැකුව හැටි තාම පුදුමයි සිතට

ආදරෙන් ලන්වෙලා කවිකාර හිතක් වෙත
නුඹ මැව්ව සෙනෙහෙ ගඟ සුන්දරයි ම‘හදට
උහුලන්න බැරිතරම් සුසුම් කන්දක් වුවද
ඉතින් කවි කරමි පෙමත් මියැදි අඳුරෙම