නුඹේ වන්නට පැතු කාලයක් තිබුනා

ඉකි ගසා හඩනා මොහොතක
තනිකමත් මම හිතින් ලඟින් අරගෙන
හදේ දුක් තැවුල් කවි කර
තනිවා හැඩුවා අපේම ප්‍රේමෙට

නෙතින් උණු කදුලැලි හලලා
හිතන් සෝ සුසුමන් තවත් යැදලා
නිරතුරුව මම නුඹම පතලා
නුඹේ වන්නට පැතු කාලයක් තිබුනා

ලගින් ඉන්නට තවත් ඉඩ නැහැ
දුරින් මගේ හිත හිනැහෙන්නේ නැහැ
මටත් අවනත නොවන මගේ හිත
නුඹ නොමැති බව පිලිගන්නේමත් නැහැ

අපි උන්නේ අපට හරි ආදරෙන්

වෙන් වෙන්න හිතුවාට යන්නම ගිහින්
හිත යන්න දෙන්නැනේ දැන් මට ඉතින්
උනු කදුඵ වැටුනත් මගේ නෙත් අගින්
අපි දෙන්නා උන්නේ අපිටම දුරින්

සුසුමක් අරන් මම යන්නම් ඉතින්
වවන්නම බැහැනේ මට මෙ දුක් සුසුම්
හුස්මක් අරන් තව මට සෙනෙහසින්
ඉන්නටම ඉඩ නැහැනේ මට නුඹ ලඟින්

දුර යන්න හිතුවාට අපේ මතකය අරන්
මට ඉන්න හිත නැහැනේ නුඹ නැතුව දැන්
කඳුඵත් උණුයි දැන් බර නෙත් අගින්
වෙන්වෙන් නම් බැහැ මට දැන් නුඹ ලඟින්